Scandinavië 2022          dag 22          wo 10 augustus 2022          Tana bru - Kirkenes          249 km

Vandaag werken we weer een punt van onze to-do-list weg. We rijden naar Grense Jacobselv. Dat is het meest noordoostelijke punt van Noorwegen, op de grens met Rusland. In 2018 waren we in de buurt, maar we durfden toen de tocht niet aan, omdat de weg van Kirkenes naar Grense Jacobselv erg slecht zou zijn. Welnu, dat klopt, maar het is vooral het verharde gedeelte van de weg dat dit predikaat verdient. We hebben inmiddels op meer onverharde wegen gereden, dus we durven het nu wel aan.

Vanaf Tana bru gaan we vanochtend verder op de E6. Het landschap is boeiend. Stenig gebied wordt afgewisseld met toendra-achtig gebied. Bij het plaatsje Neiden (kijk maar op de plattegrond) stuiten we op een lang traject waar de verharding volledig is gefreesd. Onder aanvoering van een verkeersregelaar rijden we in colonne over de resterende steenslag.

Een stukje achter Kirkenes - de weg heet inmiddels E105, en gaat naar Moermansk - zien we de Noors-Russische grens. Deze zit momenteel min of meer potdicht.

Pal voor de grens slaan we linksaf richting Grense Jakobselv. Het is een afstand van 44 km. De laatste 10 km zijn onverhard. Dat zijn overigens de beste kilometers. Het verharde gedeelte zit vaak zo vol met bulten en gaten, dat je met de buzz ( met bladveren op de achteras) gemiddeld niet harder rijdt dan zo'n 30 km/uur. Het onverharde gedeelte is in betrekkelijk goede staat, alhoewel je op losse steenslag nu ook niet veel harder wilt rijden i.v.m. het lawaai.

De laatste 10 km van de onverharde weg loopt langs een riviertje dat hier de grens vormt tussen Noorwegen en Rusland. Je wordt in meerdere talen gewaarschuwd om toch vooral niet naar de overkant te gaan. Van militaire activiteit (verhoogde waakzaamheid o.i.d.) merken we echter niets. Wél zie je af en toe uitkijktorens aan de Russische kant. Het is echter niet duidelijk, of deze bemand zijn. We zien ook nog een Noorse militaire loods, met een verzameling legergroene quads voor de deur, maar ook daar is geen levende ziel te bekennen.

Vlak voor het einde van de weg staat de Koning Oscar II kapel, vrij moederziel alleen in het landschap. De kapel is van 1869, en vlak daarna vernoemd naar koning Oscar II, ter herinnering aan zijn bezoek aan de kapel. De kapel en het naastliggende kerkhof (het ligt er behoorlijk vol) zijn helaas afgesloten.

Aan het einde van de weg heb je het gevoel, dat je aan het einde van de wereld bent. Met een grijze Barentszzee voor je, grijze rotsen aan de ene kant en Rusland aan de andere kant, kun je nog maar één kant uit: terugkeren.

We staan nu op een prima camperplaats in Kirkenes. Min of meer direct tegenover ons is de aanlegsteiger van de Hurtigruten. Dagelijks loopt deze om 09:00 uur binnen.